Gwiazd naszych wina - John Green

Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego spotykają nas złe rzeczy? Dlaczego przytrafiają się nam, kiedy inni żyją w szczęściu i spełnieniu? Czy jest to kolejny nieodgadniony wyrok Boski? A może nasze losy są jak wiecznie toczące się po stole kości, decydujące za nas o naszym życiu? Im bardziej zbliżamy się do odpowiedzi, tym dalej od niej tak naprawdę jesteśmy. Lecz jedno można powiedzieć. Każdy z nas posiada gdzieś tam, daleko swoją własną gwiazdę. Gwiazdę szczęścia, żalu, smutku, oraz wszelkich znanych ludzkości, lecz niepojętych uczuć. Przyczynę chorób, wyjaśnienie miłości, uzasadnienie naszych wyborów.

Hazel ma szesnaście lat i zdiagnozowanego raka. Pozbawiona przyjaciół i normalnego życia przez chorobę, pogrąża się w depresji. Aby przeżyć musi cały czas zażywać leki i taszczyć do szkoły butlę z tlenem. Przedłużenie życia o kilka lat nie jest dla niej zbawieniem, jedynie przedłużeniem udręki. Do czasu aż na terapii poznaje chłopaka, dla którego warto jest żyć i walczyć do samego końca. Tak rozpoczyna się wspaniała i wzruszająca podróż do samego sedna naszego życia, jego sensu i znaczenia.

Szczerze mówiąc zapowiedź tej książki wydawała mi się odrobinę kiczowata. Nie wiem, czy bym się za nią zabrała, gdyby w moje ręce nie wpadł dzięki wymianie egzemplarz recenzyjny. Już wcześniej w mojej głowie zrodziły się pewne wątpliwości. A może jednak? Może spróbuję tym razem czegoś innego? I tym sposobem zabrałam się za czytanie „Gwiazd naszych wina”. Z każda kolejną stroną byłam coraz bardziej zachwycona. Ukazane tam uczucia i pewne wartości znacznie przerosły moje niewielkie oczekiwania. Znalazłam tam wszystko, czego od pewnego czasu mi brakowało : świetny humor i nieskomplikowane wydarzenia, które mają na celu ukazać nam jakąś prawdę. Oczywiście w przeciwieństwie do innych często wydawanych w naszych czasach książek, gdzie fabuła nie jest zbyt wymagająca, ale również bezcelowa. Konstrukcja tej książki jest naprawdę co najmniej dobra, w porównaniu do innych książek młodzieżowych, a kreacja postaci zupełnie mnie zachwyciła. Autor pisze prostym, nieskomplikowanym językiem, ale mimo to udaje mu się poruszyć jakąś głęboko ukrytą w człowieku strunę. Przybliża nam wszystko to, co ludzkie i piękne. Nie ukrywa przed nami niczego. Ukazuje bezlitośnie każdy aspekt choroby, o którym niekoniecznie wszyscy chcieli by wiedzieć, bądź pamiętać. Ciekawe jest nastawienie chorych do ich stanu, z którego często żartują, radząc sobie w ten sposób z beznadziejnym położeniem. Ich optymizm i nastawienie do choroby są naprawdę niesamowite, jak by tego nie ująć. Czytając tą książkę, raz śmiałam się jak głupia, by w następnym momencie zamilknąć z łomoczącą w mojej głowie pustką. Bo taka jest prawda o życiu, Raz jesteśmy radośni, a chwilę później pogrążeni w smutku. Tak zawsze było i będzie w tym wszechświecie. Jest to jedna z tych niezmiennych rzeczy, na które nie mamy żadnego wpływu. Jedna z rzeczy zapisanych w naszych gwiazdach...Polecam wszystkim tą książkę, bo naprawdę warto. Chociaż ma nieliczne, bardzo drobne wady, to blakną one w starciu z zaletami. Moja ocena 5+/6